W pełni się zgadzam, klimat od początku narastał wykładniczo ale ostatni odcinek to tragedia, mnóstwo niedokończonych wątków a scena z złapaniem zabójcy to już tragedia.

Też się zawiodłam. Niestety również kilkoma innymi rzeczami, jak to, że wybierają się aby schwytać mordercę i nie mają przy sobie żadnej broni, nic.... dosłownie idą jak na rzeź, tacy nieporadni. Strasznie mnie to denerwowało, że czasami główni bohaterowie zachowywali się jak takie przysłowiowe "pierdoły". Spójrzmy np. na scenę, gdzie wystawiają Steviego na przynętę, zamiast go obserwować, to każdy się zajął jakimiś innymi rzeczami. Serial super, ale te momenty mega irytujące.

Mamy XXI w i dalej nikt tego nie wie... możemy ustalić "motyw" (był bity, molestowany, zazdrościł), ale dalej nie wiadomo co pcha człowieka w stronę zła i co go kształtuje, co sprawia, że jedni opierają się takim instynktom, a co że inni nie. Szwedzi odkryli twa łańcuchy genowe odpowiadające za zwiększoną aktywność agresji w umyśle człowieka, są liczne zaburzenia pracy mózgu, który wpływają na nasze zachowanie (pedofilia, socjopatia). Gdy zapytano Kuklińskiego o powód odpowiedział "bo tak". Czy traktował to jak zwykłą pracę? Czy całował po pracy córkę na dobranoc i szedł z żona do łóżka? Czy cokolwiek czuł? Czy potrafił kochać? Czy go to podniecało? Dawało satysfakcję? Spełniało? Kto wybiera taki zawód? Zawsze w takich sytuacjach pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Dalej nie wiemy "dlaczego?", a ciebie zawiodło to, że nie wyjaśnił tego alienista w XIX w?

Świetnie powiedziane.

Prawda chcemy wiedzieć co powoduje że dana jednostka jest zdolna do odbierania życia i powtarza tego seryjnie w jednym przypadku zbliżamy się bardziej do odpowiedzi a w drugim nic nie będzie się pokrywać bo choć są podobieństwa nie ma schematów do zastosowania 1:1 różne czynniki uwarunkowania itd. Ludzie chcą szybkich odpowiedzi zabijał bo to i to życie zawsze jest mało satyfakcjonujace zostawia nas z pytaniami gdzie nie ma łatwych odpowiedzi a to ilustruje...

Przepraszam miało być flustruje

Frustracja z powodu braku odpowiedzi nie jest czynnikiem obniżającym jakość serialu. To tylko potwierdzenie tego, co wiemy dziś, czyli, że nic nie wiemy. Można określić socjopatię, nawet u małego dziecka, bo jest to zaburzenie pracy mózgu i systemu czuciowo-emocjonalnego. Tacy ludzie jedynie naśladują emocje lub wierzą (bo tak zostali nauczeni), że emocje które czują, są tymi, którymi zostały nazwane. Myślą, że kochają rodziców, bo rodzice im mówili, że są kochani i tak wygląda miłość aczkolwiek mogą np. dla sprawdzenia co się wydarzy zrobić im poważną krzywdę. Najczęściej takie dzieci mordują pupili typu piesek, kotek, ptaszek. Jest u nich dużo mniejszy system moralny i nie rozumieją frustracji rodziców, aczkolwiek czują, że są inni i zaczynają się alienować, co często prowadzi do pogłębiania zaburzeń. Niestety socjopatii nie można uleczyć, a jedynie izolować, ale nie można kogoś odizolować, jeśli nie ma przyczyn i jeszcze nie zrobił komuś krzywdy. Większy problem stanowi psychopatia, bo tu mimo że rozumiemy działanie nie znamy przyczyn. Nie wiadomo, co pcha kogoś na drogę seryjnych morderców lub morderców psychopatów. Poza odkryciem przez Szwedów genów cechujących się wyższą agresją, a właściwie predyspozycjami do agresji wciąż nie wiadomo dlaczego jedna osoba w określonych warunkach staje się ofiarą a inna oprawcą. Do tego dochodzi indoktrynacja i trauma.

W przypadku mordercy z serialu mamy do czynienia z mężczyzną, który w domu miał dużo przemocy i wychował się na bardzo brutalnych zdjęciach. Do tego spotkał w swoim życiu mężczyznę, którego podziwiał i który go indoktrynował w swoich przekonaniach (jakich? Nie wiadomo, mężczyzna zmarł, a że był Indianinem, to był odseparowany od społeczeństwa i prowadził samotny tryb życia), do tego brutalnie go zgwałcił, co sprawiło że zawiódł jego przekonania, wywołał u niego szok. Jego sposób mordowania to naśladownictwo. Dokonuje aktu gwałtu na młodych chłopcach przy jednoczesnym zaprzeczeniu swojego popędu homoseksualnego. Jest to bardziej akt upokorzenia niż seksualny. Robi im to, co sam przeżył i przybiera formę ich wybawiciela, tak samo jak Indianin z jego przeszłości. Jednak mimo poznania motywu i genezy powstania tych zachowania, nie wiemy co dokładnie wpłynęło na emocjonalność młodego chłopca, że zdecydował się na ten rodzaj zachowania. Nie wiemy co tak naprawdę miał w głowie. I prawdopodobnie jeszcze długo, jak nie nigdy się nie dowiemy.